Entradas
De la qu'oyo, allalantrones, nel xuneteru cielu de Xixón, el runfar de máquines de guerra, camiento no paradóxico de dellos aspeutos de la esistencia. Por exemplu, si faláremos d'un sistema políticu de raigañu nepóticu, factualmente aristocráticu, con barniz formalmente socializante pero realmente dictatorial, describiríemos un sistema de gobiernu pocu acoyedor pal expoxigue de la llibertá personal y comunitario. Mas, por embargu, munchos son los que refocilen felices nesi sistema, llibres de cuidaos o pruyimientos, sinón sacando porgüeyu d'ello. Almitamos que nada ye perfeuto y, poro, too ye meyorable. Almitamos que lo meyor ye falar de lo qu'hai en cuentes de lo que podría haber, y ello non porque nun sía deseyable teorizar un mundu bono sinón porque, a estes altures de la historia humano, hai abondos mundos teóricos perfeutos por facer y nengún d'ellos operativu. Almitamos que daqué nun furrula tan bien equí, y agora. Almitamos que tanta ideoloxía anubre les entendederes; que tanta artificiosa dixebra mental nun trai otro que mala dixebra social. Qu'otru mundu ye posible. Y, claro, otra Asturies, tamién. Pero, pero, pero...
Neto qu'un pexe nun estrema ente l'agua y la so vida, asina, quien vivi o sobrevivi nun sistema del que saca porgüeyos nun ve nada malo no que cinca a los privilexos qu'algama dientru d'esi sistema. Y ello porque, nun conociendo otru, "ye normal". Poro, son los escluyíos d'un mundu los que, bramente, lu valoren, xulguen y puen, si son a ello, cuestionalu pa lu meyorar. Pero ye duro pa un pexe vivir fuera del agua magar la muncha concencia que puea tener de que l'agua na que vivi (o na que-y obliguen a vivir) nun ye tan potable como parez.
Veo qu'a la mayor parte de xente que m'arrodia-y abasta colo que seríen, falando poéticamente, migayes de felicidá. Visto asina, forzoso ye reconocer que nun pagaría la pena desengañalos d'esa realidá remuneraora pues, sinón conocen otra cosa pa qué -y por qué- enfotar n'amosa-y la real posibilidá de vivir una meyor, y mayor, plenitú esistencial. Plantear eso llévame a una contradición interna. Contradición puesto que perbien pescancio que toa realidá personal o social tien un componente causal direuto pa cola persona que la vivi pues esa, y non otra, ye la realidá necesario pa qu'adeprenda aquello que tenga d'adeprender. Y esta causalidá -parcialmente asimilabe al conceutu de lo que se conoz como "karma" na tradición budhista- parez inevitable. Y si lo ye ¿por qué esmolecer por meyorar el mundu? La entruga, descuidái, nun ye tan inocente y la rempuesta solo la tenéis vós.
Sinceramente, almiro a quien sabi lo que quier. A quien tien les coses clares. A quien conoz, a costafecha, el camín que sigui. Almiro profundamente, por exemplu, al soldáu que garra l'arma que matará pola patria que defende, al brouker que ganará pasta marafundiando les perres d'otros, al políticu qu'arriquecerá engañando al pueblu que diz representar. Almiro lo bien fecho que ta esta obra teatru que ye'l mundu, na que caún cumple un importante papel que tien más d'hipócrita (nel sen más cabosu de la pallabra griega de la que deriva) que d'hérue. Almiro lo necesario que parez el dolor nesa obra teatru pa que munchos actores adeprendan lo inútil del papel que representen nesa vida que, bramente, nun ye la de so. Almiro tanto esti artificiu que nun puedo dicir otro que: olé los coyones de quien texó tan bon pañu. Mas, lo que nun tengo tan claro ye si el vestíu que dellos fain con él paga la pena ponelu.
Y, como siempre, la esperiencia ye personal. Nun ye por restolar.
Costante Alvarez
